The NeverEnding blanket

Een tas vol haakgaren krijgen voor je verjaardag is natuurlijk een fantastisch cadeau!
Dus blij als een kind in een snoepwinkel kon ik ook echt niet kiezen wat ik zou gaan maken. Ja, een deken. Dat had ik inmiddels wel al bedacht.
Maar mijn hemel, Pinterest is op zo'n moment echt niet goed voor een mens.

Op een helder moment liet ik Pinterest links liggen en keek op het blog van Yvestown.
Ik houd van haar stijl en zij houdt van haken.
Het plan was: een deken haken die én mooi is én lekker warm is én hij moet ook nog eens af zijn voordat het koud zou worden.
Heel wat eisen in een dekentje dus.
Na een proeflapje van haar African Flower en Starburst Granny besloot ik voor de laatste te gaan.
Wit als basis en daarin de kleuren uit mijn gekregen garen.

Als ik een deken haak dan heb ik geen precieze maat in gedachten. Bij deze deken had ik bedacht, ik haak  door totdat het garen op is. Maar man o man, het witte garen gaat er als een tierelier doorheen (ik kocht zelf ook al 10 bolletjes bij) en het gekleurde garen raakt maar niet op.
En zoals het gaat met dekens haken. In het begin zie je je deken groeien, maar hoe groter hij wordt hoe slechter je ziet dat hij groeit.

Ik haakte daardoor ook even niet, maar gut, wat ligt hij daar mooi te zijn in zijn mandje.
Wat vind ik hem zelf mooi en wat ben ik er trots op.
In mijn hoofd is het dus ook echt The NeverEnding Blanket. (ja, in mijn hoofd. Beetje gek om aan iemand te vertellen dat je een naam/titel hebt voor je deken)
Hij is op dit moment groot genoeg om lekker over je benen te leggen als je film kijkt, maar nog te klein om op een eenpersoonsbed te leggen.

Wie weet wordt het wel een een familiedekentje.
"Weet je nog dat oma het The NeverEnding Blanket noemde? Ze heeft er toen zo lang aan gewerkt, weet je nog?"
"Ja, dat weet ik nog. Series kijken en ondertussen haken, daar was oma goed in."

Ach ja, laat ik eerst maar weer eens een serie aanzetten en verder werken aan mijn dekentje.

groetjes
Joyce

Op naar de 5km, alweer!

Hardlopen. Nooit gedacht dat ik er zo van kon genieten.

Dat ik hevig zou balen wanneer ik niet zou kunnen of mogen lopen. 

Het begon 2 jaar geleden. Het enthousiasme op fora en social media omtrent hardlopen was zo groots aanwezig, dat ik mezelf afvroeg of het ook iets voor mij zou zijn.

Ik kocht hardloopschoenen, scoorde goedkope hardloopkleding en zocht een schema. 

Vol goede moed stond ik op een ochtend op voordat iedereen wakker zou worden hier in huis en daar ging ik. Damn, dat valt tegen. 1 minuut hardlopen. Hallelujah!

Maar ik zette door. 

De minuut werd 2 minuten, 3 minuten, 6 minuten etc en ineens rende ik 30minuten aan 1 stuk!

Ik schreef me in voor de Run for Kika. Zocht sponsoren, haalde €175 op en liep 5km in 39.35.  Geen toptijd, maar ik was ontzettend blij. 

Ik ging verder en liep op een gegeven moment 7km. Heerlijk!

Maar toen moest ik toch toegeven aan de pijn in mijn kuit. Na de Run for Kika speelde een spier op, maar eigenwijze ik, ik negeerde het.

Totdat ik na een hardlooprondje verging van de pijn.

De fysio werd gebeld en toen begon het hele proces van herstellen.

Ik zal jullie de details, het gevloek en gebaal besparen, maar na de zomervakantie mocht ik na 11 maanden , eindelijk, weer beginnen. 

Precies op het punt waar ik 2 jaar geleden ook begon. Die ene minuut hardlopen was weer zwaar. Heel zwaar.

Maar oooo wat geniet ik er weer van! 

Ik doe het heel rustig aan op dit moment. Eerst weer eens op naar de 15minuten aan een stuk en daarna zien we weer verder. 

Ik was dus ook ontzettend blij dat ik een tijdje geleden een mailtje kreeg van Judith. Ik heb gewoon een paar hardloopschoenen gewonnen! Hoe cool is dat!

Ze is zelf ook fanatiek hardloopster en maakte bij 200 runs (en ze gaat nog steeds door) een foto van haar schoenen en iets kleurrijks wat ze tegenkomt. Vervolgens plaatst ze ze op Instagram met de hashtag #joelixruns en heeft zo een hele mooie collage bij elkaar gefotografeerd. Van die foto's zijn mooie kaarten gemaakt en die kreeg ik ook nog eens bij mijn schoenen! Echt heel gaaf!

Het is jammer dat ik gisteravond mijn rondje al gehad heb, dus ik moet toch nog even wachten tot morgen voor mijn eerste rondje op deze nieuwe schoonheden.

groetjes,
Joyce